ใครเคยถูกเพื่อนเรียกว่า ไอ้เป๋ ... ไอ้เหยิน ... ไอ้อ้วน .... ไอ้เตี้ย … ไอ้แก่ .... ไอ้ …. ฯลฯ

การบูลลี่ (Bully) คือ พฤติกรรมการกลั่นแกล้ง รังแก กดขี่ หรือใช้อำนาจเหนือผู้อื่น โดยเจตนาที่จะทำให้ผู้ถูกกระทำรู้สึกต่ำต้อยด้อยค่า อับอาย เจ็บปวด เสียใจ ทุกข์กาย ทุกข์ใจ การบูลลี่เกิดได้ในทุกช่วงวัย พบบ่อยที่สุดในช่วง อายุ 11–15 ปี เนื่องจากเป็นวัยที่เด็กเริ่มสร้างอัตลักษณ์ของตนเอง มีการแข่งขันเพื่อการยอมรับในกลุ่มเพื่อน เกิดการแบ่งพรรคแบ่งพวก แสดงออกด้านอำนาจ และยังไม่สามารถควบคุมอารมณ์ได้มั่นคงเต็มที่ พฤติกรรมนี้สามารถเกิดขึ้นได้ทั้งทำร้ายร่างกาย (Physical Bullying) ทำร้ายจิตใจโดยใช้วาจาเหยียด ล้อเลียน (Verbal Bullying) ทางสังคมที่ไม่เท่าเทียมแตกต่างกัน (Social Bullying) หรือทางไซเบอร์ (Cyberbullying) ที่คุกคามจนเหยื่อรู้สึกอึดอัด โกรธ กลัว เสียใจ เศร้าใจ ทุกข์ใจ ไม่กล้าไปโรงเรียน ซึ่งจะส่งผลเสียกระทบต่อสุขภาพทั้งร่างกายและจิตใจจนป่วยเป็นโรคซึมเศร้าหรือฆ่าตัวตายได้

🔎 คนที่ไปบูลลี่กระทำผู้อื่น คือ คนที่มีปมในจิตใจ ถูกเลี้ยงดูมาจากครอบครัวที่มีปัญหาทางจิตเช่นกัน ทำให้เด็กเติบโตมารู้สึกไม่มั่นคง ไม่ปลอดภัย (Insecurity) มีปมด้อย (Inferiority Complex) เป็นบาดแผลในจิตใจ (Trauma) เมื่อไม่สามารถแสดงอารมณ์ที่บ้านได้จึงเก็บความโกรธที่ถูกกดทับไว้ (Repressed Anger) เมื่อมาโรงเรียนจึงต้องการแสวงหาสถานะและอำนาจ (Power & Status Seeking) ทำให้ตนเอง “ดูเหนือกว่า” หรือ “มีตัวตน“ ที่ทำให้รู้สึกภูมิใจในการกระทำ ต้องการให้คนอื่นยอมรับ จึงจะรู้สึกมีค่า (Validation-Seeking) โดยไม่คำนึงถึงความผิดชอบชั่วดี จะเลือกกลั่นแกล้งคนที่อ่อนแอกว่าเพื่อระบายความโกรธ เพราะไม่กล้าโต้ตอบกับคนในครอบครัวซึ่งเป็นต้นเหตุที่แท้จริง (Displacement) หากไม่พอใจก็จะแสดงอารมณ์ก้าวร้าวรุนแรง เพราะขาดทักษะทางอารมณ์ (Lack of Empathy & Regulation) ส่วนลูกสมุนที่ยอมเป็นพวกเดียวกันเพราะไม่อยากมีปัญหา กลัวถูกทำร้าย กลัวอำนาจมืดหรืออำนาจเงินจึงไม่กล้าหือ

📕 การยุติการบูลลี่ คือ การจัดการกับนักเรียนที่ไปบูลลี่เพื่อน ซึ่งเป็นต้นเหตุของปัญหาทางสุขภาพจิตในสังคม ทั้งนี้ พ่อแม่ ผู้ปกครอง ครู และ นักเรียน คือ คนสำคัญที่ต้องร่วมกันรับผิดชอบ ร่วมมือกันป้องกันก่อนจะเกิดปัญหาเรื้อรังและร้ายแรง โดย

1. พ่อแม่ ผู้ปกครอง : นอกจากจะให้ชีวิตแล้วต้องให้ "เวลาที่มีคุณภาพ" ให้ความรักความอบอุ่นและเป็น "แบบอย่างที่ดี" เพราะนักเรียนที่ไปบูลลี่กระทำผู้อื่น คือ การประจานตนเองและครอบครัว เนื่องจากนักเรียนที่เติบโตมาจากครอบครัวที่มีปัญหาก้าวร้าว และใช้ความรุนแรงกัน นักเรียนจึงเลียนแบบทั้งความคิดและพฤติกรรมลบ มาระบายความเครียดและกระทำกับเพื่อน นักเรียนบางคนอยู่ในครอบครัวอย่างไร้ตัวตน ไม่มีความมั่นใจ ไม่มีความภาคภูมิใจในตนเอง กลัว รู้สึกโดดเดี่ยว จึงใช้จุดเด่นที่มี เช่น ตัวใหญ่กว่า อวดรวยกว่า ฯลฯ เพื่อเติมเต็มความสุขของตนบนความทุกข์ของคนอื่น หรือตั้งใจสร้างเรื่องและคดีต่างๆ เพื่อให้ครูและตำรวจต้องเชิญพ่อแม่ ผู้ปกครอง มาพบจะได้เสียชื่อเสียง รู้สึกอับอาย และไม่ลืมว่ายังมีลูกคนนี้ที่ถูกลืม
2. ครู : ต้องคอยสังเกตพฤติกรรมนักเรียนที่ไปบูลลี่เพื่อน เพราะเป็นสัญญาณเตือนว่านักเรียนคนนั้นมีปัญหาด้านจิตใจ จำเป็นต้องช่วยเหลือ ประสานงานกับพ่อแม่ ผู้ปกครอง เพื่อให้การดูแล รักษา ก่อนจะสายเกินเยียวยา ครูจึงมีบทบาทหน้าที่สำคัญในการให้ "ความรู้คู่คุณธรรม" ให้นักเรียนเป็น "คนเก่ง และ คนดี" เติบโตเป็นคนที่มีคุณภาพของสังคม สอนให้นักเรียนทุกคนเคารพในสิทธิมนุษยชนที่เท่าเทียมกัน เสมอภาคกัน ไม่ทำร้ายกันทั้งกาย วาจา ใจ เช่น เมตตาและกรุณา ให้กำลังใจ ช่วยเหลือเพื่อนที่พิการ ไม่ล้อเลียนให้เพื่อนรู้สึกอับอายหรือเป็นปมด้อย เป็นต้น
3. นักเรียนที่ถูกเพื่อนบูลลี่ต้องไม่ยอมเป็นเหยื่อที่ถูกกระทำ โดยหาคนช่วย (Helper) ไม่อยู่คนเดียว ต้องไม่กลัว ไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายทั้งกาย วาจา ใจ ฯลฯ ต้องแสดงออกอย่างเหมาะสม สงบนิ่ง และ เตือนเพื่อนว่าเราไม่ชอบพฤติกรรมการบูลลี่คนอื่น ถ้ายังทำอีก จะจัดการขั้นเด็ดขาด ทั้งนี้ควรปรึกษากับพ่อแม่และผู้ปกครองของตนเอง เพื่อประสานงานกับครูที่จะต้องว่ากล่าวตักเตือนและแจ้งพ่อแม่ผู้ปกครองของนักเรียนที่ไปบูลลี่เพื่อน รวมทั้งเก็บหลักฐานแจ้งครูและแจ้งความดำเนินคดีตามกฎหมายเอาผิดทั้งพ่อแม่ผู้ปกครองที่ไม่ดูแลบุตรหลาน เพื่อช่วยกัน "ยุติ!!! ไม่ใช่แค่ลดปัญหา" การบูลลี่ที่ส่งผลเสียกระทบต่อสุขภาพจิตของคนในสังคม เป็นภัยอันตรายทั้งแก่ตนเอง ครอบครัว และสังคม